De politiek van volharding.

Politiek begint pas wanneer de camera’s doven.

13 oktober 2024 . De dag van de verkiezingen.

De adrenaline, de spanning, de cijfers die binnenlopen. Gejuich, een teamoverwinning En dan stilaan, de stilte erna . Voor velen eindigt politiek die avond- uitslag, analyse en conclusie en daarna terug naar het gewone leven , tot de volgende campagne !

Maar voor mij begon het daar pas echt !

Ik ben niet in winterslaap gegaan. Integendeel. De maanden na die verkiezingszondag hebben me meer geleerd dan het hele campagnejaar ervoor. Politiek stopt niet bij stemmen, niet bij winst of verlies, niet bij zetels of cijfers. Politiek begint pas écht wanneer de camera’s doven en het werk blijft liggen.

En dat werk, dat is niet stilgevallen. Soms tegen de stroom in, soms met kleine stappen vooruit, maar altijd met overtuiging. Engagement is geen seizoen. Het is een ritme dat blijft doorgaan, ook als niemand kijkt.

De kracht van blijven bewegen

Het is gemakkelijk om na verkiezingen cynisch te worden. De routine keert terug, de peilingen zwijgen, de waan van de dag neemt het over. Je hoort mensen zeggen: “Het verandert toch niets.” Maar dat is precies waar het misgaat.

Verandering gebeurt niet vanzelf. Ze vraagt mensen die blijven bewegen, ook als het traag gaat.

De echte politiek speelt zich niet af in tv-debatten of campagneslogans, maar in commissies, buurtoverleg, vergaderingen zonder camera. Daar waar mensen elkaar nog aankijken, luisteren, botsen, en tóch besluiten samen verder te doen.

Na 13 oktober ben ik blijven werken — binnen mijn afdeling, maar ook daarbuiten. Ik heb nieuwe engagementen aangegaan: sociaal, lokaal, verbindend.

Projecten waar mensen, los van partij of kleur, samen iets bouwen. Daar ligt de toekomst. Niet in polarisatie, maar in samenwerking. Niet in wie het hardst roept, maar in wie het langst volhoudt.

Politiek als daad van hoop

We vergeten het soms: politiek is in essentie een daad van hoop.

De overtuiging dat we, samen, iets kunnen verbeteren.

Ja, het is moeilijk. De wereld raast, meningen botsen, algoritmes trekken muren op. Maar wie blijft werken, weet: er is een andere realiteit. Die van kleine doorbraken, van stille samenwerkingen, van gesprekken die langzaam iets verschuiven.

Moed in de politiek is niet altijd luid. Soms is het gewoon volhouden, tegen de stroom in. Een brug bouwen waar niemand om vraagt — tot ze er ineens allemaal over lopen.

Van verontwaardiging naar verantwoordelijkheid

We zijn allemaal een beetje verslaafd geraakt aan verontwaardiging. Sociale media voeden dat dagelijks: de verontwaardigde tweet, de scherpe uitspraak, het snelle oordeel.

Maar verontwaardiging zonder verantwoordelijkheid verandert niets.

Wie het systeem wil veranderen, moet erin durven staan. Moet de traagheid verdragen, de compromissen, het ongemak.

Verandering is geen storm, het is erosie: traag, volhardend, onvermijdelijk.

Na één jaar politiek voel ik meer verantwoordelijkheid dan ooit. Niet enkel om te zeggen wat beter kan, maar om eraan te werken. Om misverstanden te overbruggen. Om menselijkheid terug te brengen in een wereld die steeds harder klinkt.

Nieuwe engagementen, nieuwe energie

De maanden na de verkiezingen hebben me geleerd dat engagement groter is dan partijpolitiek. Ik vond energie bij mensen die niet in partijhokjes denken: buurtwerkers, vrijwilligers, coöperanten, burgers die gewoon doen.

Daar zit de vernieuwing van politiek: in de ontmoeting tussen burgerzin en beleid.

Tussen wat leeft in de straat en wat beslist wordt in de raadzaal.

In samenwerking zonder ego, in actie zonder applaus.

Engagement is geen bezit van partijen — het is van iedereen die weigert op te geven.

Beleid met menselijkheid

We moeten stoppen met doen alsof politiek een wedstrijd is. Verkiezingen zijn belangrijk, maar ze mogen niet alles bepalen. Goed beleid groeit niet uit angst om te verliezen, maar uit vertrouwen in mensen.

Bestuur is geen spel, het is zorg. Het vraagt empathie, durf, en de wil om samen te werken. We moeten terug naar politiek met een menselijk gelaat — bestuur dat luistert, dat twijfelt, dat leert.

Als we dat durven, kan politiek opnieuw ademen.

Dan wordt ze weer wat ze hoort te zijn: een middel om samen vooruit te gaan, niet om elkaar te overtroeven.

De moed om te blijven geloven

Na één jaar politiek weet ik: verandering is traag, maar ze is wél mogelijk. Engagement is soms vermoeiend, maar altijd de moeite waard.

Ik geloof niet in de politiek van slogans.

Ik geloof in de politiek van volharding.

In handen die blijven werken aan iets dat groter is dan henzelf.

In lokale initiatieven die tonen dat verbondenheid sterker is dan verdeeldheid.

Ik wil blijven meewerken aan die politiek — met open geest, zonder paardenbril, zonder cynisme. Niet om gelijk te krijgen, maar om iets te betekenen.

De toekomst heeft geen nood aan meer strijdkreten, maar aan meer samenwerking.

Niet aan meer peilingen, maar aan meer vertrouwen.

Niet aan meer theater, maar aan meer menselijkheid.

De politiek van volharding is geen slogan

Het is een keuze. Een houding. Een daad van geloof in mensen.

En zolang er mensen zijn die blijven bewegen, ook na de verkiezingen, zal de democratie blijven leven.

Niet omdat ze perfect is, maar omdat ze gedragen wordt door wie weigert stil te staan.

Ik blijf verder gaan !

Toon